Een weg van herstel: Ciska’s verhaal over borstkanker
Voor een reeks deelnemersverhalen gaan we in gesprek met oude en nieuwe deelnemers van onze evenementen, maar ook met organisatoren en vrijwilligers.
Wanneer je de diagnose borstkanker krijgt, staat je wereld op z’n kop. Zo ook voor Ciska Bode Verhoef, getrouwd met Willem Bode en moeder van 2 zonen van 25 en 20 jaar oud. Werkzaam als diabetesverpleegkundige in het Groene Hart Ziekenhuis. Eind 2023 werd bij haar borstkanker vastgesteld, het jaar daarna stond volledig in het teken van behandelingen en herstel. Nu, in 2025, kijkt ze vooruit. Inmiddels heeft ze de eerste controle gehad en alles lijkt goed te zijn. Na het programma ‘Herstel en Balans’ kan ze haar conditie weer opbouwen en beginnen met werken.
De impact van de diagnose
Ciska deed mee aan het bevolkingsonderzoek, daarvoor had zij al een knobbeltje in de borst gevoeld en dit ook aangegeven toen ze voor het onderzoek ging. Enkele dagen later ontving zij de brief dat alles in orde was. Ze ging ervan uit dat het een cyste was waarvan zij er meerdere in de borst had en heeft het verder laten rusten. Pas toen een oud-collega ook borstkanker bleek te hebben, ging ze naar de huisarts. Deze stuurde haar door naar het ziekenhuis voor verder onderzoek, het was al snel duidelijk dat het niet goed was, maar niet duidelijk wat er was, na diverse onderzoeken en een second opinion in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis, is er besloten om eerst te opereren toen werd duidelijk dat ze triple-negatieve borstkanker had. Dit was een heftige boodschap ook om dit aan haar kinderen te moeten vertellen zij hadden helaas enkele jaren daarvoor al mee moeten maken dat hun vader ook de diagnose kanker had gekregen en een intens behandeltraject heeft moeten doorlopen, met gelukkig goede afloop. Een intens behandeltraject volgde: twintig weken chemotherapie en bestralingen. “Je levert gewoon echt enorm veel in op je conditie en kracht,” vertelt ze. Toch bleef ze, ondanks de zware behandelingen, in beweging bij Rayer Herstel en Balans programma.
Als diabetesverpleegkundige werkt Ciska ook wel eens op de afdeling waar ook oncologiepatiënten worden behandeld. Dat maakte de situatie extra confronterend. “Toen ik ziek werd, was het ook een soort van: wat ga ik doen? De oncoloog zit naast mij op de poli. Wil ik dat?” Uiteindelijk koos ze ervoor om in haar eigen ziekenhuis behandeld te worden, een beslissing waar ze nog steeds blij mee is.
Bewegen als sleutel tot herstel
Tijdens haar behandeling begon Ciska met oncologische fysiotherapie, om haar conditie zoveel mogelijk op peil te houden. “Als je ziet wat je lijf nu weer kan, dan besef je hoe belangrijk het is om in beweging te blijven.” Een simpel voorbeeld laat dat goed zien: voor haar ziekte fietste ze moeiteloos door een tunnel in Gouda, maar tijdens de behandelingen was zelfs dat een enorme uitdaging.
Nu traint ze voor de LoveLife Run samen met de (ex)patiënten onder begeleiding van Recovery Run. “Eén van mijn doelen was om weer vijf kilometer te kunnen lopen. Dit evenement is de perfecte combi.”
Bewustwording en steun
Naast haar eigen herstel, vindt Ciska het belangrijk om bewustwording te creëren en geld in te zamelen voor kankeronderzoek. “Eén op de zeven vrouwen krijgt borstkanker. Dat is echt bizar.” Mede door haar betrokken zoon en zijn voetbalteam, ook binnen dit team hebben veel jongens te maken met kanker in hun naaste omgeving en helaas ook met verlies van dierbare, haalde ze binnen een paar uur al honderden euro’s op voor het goede doel. “Als ik op deze manier een steentje kan bijdragen, is dat alleen maar heel erg mooi.”
De toekomst met hoop
Nu haar behandelingen achter de rug zijn, pakt Ciska haar leven steeds meer op. Ze werkt langzaam weer volledige dagen en voelt zich elke dag een stukje sterker. “Twintig jaar geleden had ik dit misschien niet overleefd. Er is al zoveel verbeterd, maar er moet nog meer gebeuren. Helaas heb ik nu ook van dichtbij gezien dat er mensen zijn die dit niet gaan overleven of een hele slechte prognose hebben. Ook jonge mensen met jonge kinderen. Dit zou niet mogen en hier kan ik ook heel verdrietig van worden.”
Met haar deelname aan de Love Life Run laat ze zien hoe belangrijk beweging, steun en onderzoek zijn. En daarom blijft ze zich inzetten: vooral voor anderen, er zou niemand meer mogen sterven aan deze rotziekte.
Wil jij ook meedoen met een LoveLife Run bij jou in de buurt? Schrijf je dan nu in!
