Deelnemersverhaal Mariam

Mariam Stappers uit Eindhoven is een vechter. Niet omdat ze daar ooit bewust voor koos, maar omdat het leven haar geen andere optie gaf. Begin 2023 werd ze geconfronteerd met darmkanker. Nu, twee jaar later, loopt ze mee met Walk & Dance to Fight Cancer. Niet alleen om iets terug te doen, maar ook om haar lichaam te vieren. 

Het begon met krampen 

Het begon met hevige buikkrampen in de nacht. Met deze klachten ging ze na drie weken naar de huisarts waar ze in eerste instantie een fijne plaatsvervangende huisarts trof, die door bloed-, urine- en ontlastingonderzoeken er alles aan wilde doen om de oorzaak te achterhalen. Darmkanker werd door Mariam wel gevreesd maar de huisarts achtte deze kans zeer klein in. Alle uitslagen gaf de huisarts ook geen reden tot alarm ook al zat Mariam op de grens van zware bloedarmoede. Dit gegeven gaf Mariam wel een onbestemd en alert gevoel en zij voelde dat er echt iets mis was. “Ik kon zelfs de plek aanwijzen waar ik voelde dat er iets niet klopte, rechts onderin mijn buik.” 

Ze bleef aandringen, en nadat de klachten bleven vroeg ze aan haar eigen huisarts een doorverwijzing in het ziekenhuis naar de MDL afdeling. Eenmaal in het ziekenhuis werd zij ook niet serieus genomen. In plaats van een colonscopie besloot de arts een nog uitgebreider bloedonderzoek te doen, waarvan uitslag pas 6 weken later besproken zou worden. Ondertussen ging de bloedarmoede naar zware bloedarmoede in twee weken. Dit was te lezen in de uitslagen die op de portaal van het ziekenhuis stonden, maar helaas nam de MDL arts geen contact op waarop Mariam zelf een vervolgonderzoek aanvroeg bij de huisarts, namelijk “is er bloed te zien in de ontlasting”. Hier had de plaatsvervangende huisarts in het begin namelijk niet op getest. Een week later zag ze dat er inderdaad bloed in de ontlasting zat en ook al waren deze gegevens ook bekend bij de MDL arts nam niemand hierover contact op. Hierop begon een gevecht om in contact te komen met de MDL arts; ze kon namelijk niet 6 weken wachten op het gesprek om de bloeduitslagen te bespreken. Ze begon te bellen en aan te dringen op een colonscopie. Bij geen gehoor van het ziekenhuis belde ze ook met de huisarts “Als straks blijkt dat het kanker is, dan mogen jullie mij recht aankijken en uitleggen waarom ik zo heb moeten vechten om serieus genomen te worden” zei ze tegen de huisarts. Na lang aandringen kon ik een plekje bemachtigen bij de MDL arts die eigenlijk ook vond dat er onderzoeken moesten plaatsvinden want Mariam had veel klachten die op iets ernstigs duidden. Uiteindelijk volgende de colonscopie. Daar vond de MDL arts een kwaadaardige tumor. 

Diagnose gevolgd door doodsangst 

Eenmaal gediagnostiseerd met darmkanker gingen alle deuren open. Drie dagen later volgde de CT scan. Helse dagen waarin ze huilend in de armen van haar man afscheid van hem nam, zo sterk was de doodsangst. Tijdens het wachten in de wachtkamer gaf Mariam zelfs over van de stress en angst. Doodsangst. Ze was zo bang voor het zwaard van Damocles dat boven haar hoofd hing. 

Het wachten op de uitslag was hels. Ze wist niet hoe de dagen door te komen. Toen ze “goed nieuws” kreeg en haar werd verteld dat er geen uitzaaiingen te zien waren zakte ze bijna door haar benen van ongeloof. Ze had zo sterk rekening gehouden met het ergste. 

Een maand later volgde de operatie. Helaas troffen ze wel uitzaaiingen aan in de lymfeklieren en kreeg ze het bericht dat de tumor door de darmwand groeide. Een maand na dit nieuws volgde de zware chemokuur. 

De zwaarste momenten 

Het zwaarste was niet de diagnose zelf, maar het moment waarop ze haar kinderen moest vertellen dat ze ziek was. Hun opa was twee jaar eerder overleden aan dezelfde ziekte die haar trof, namelijk darmkanker. “Mijn jongste sprong huilend in mijn armen. Mijn oudste zei niks. Elk kind gaat er anders mee om.” De kinderen hadden wel meegekregen dat er iets mis was. “Mijn oudste heeft me wel eens horen bellen met de dokter. Hij heeft me horen zeggen ‘als het wel kanker is, kom ik aan jullie bureau staan en mogen jullie me uitleggen waarom je me niet serieus nam.” Dus hij had al het vermoeden dat er iets mis was. 

Toen de tumor eenmaal uit Mariam haar buik was en ze zich door een ijzerinfuus weer veel sterker voelde dacht ze “Kom maar op met die chemo, ik ben aangesterkt. Spuit dat goedje er maar in en dan ga ik weer verder met herstellen.”

Dat proces bleek lood en loodzwaar. Er was geen kwaliteit van leven. “Ik werd wakker, at mijn cracker die mijn man mij bracht en slikte mijn chemopillen. Meteen het eerste weekend na het chemo-infuus werd ik vreselijk ziek. Misselijk en hondsberoerd. Op die manier moest ik de dag doorkomen. Het enige dat ik op een dag deed was op de bank liggen met een emmer ernaast en een wandeling maken omdat bewegen werd aangeraden hoe beroerd je je ook voelt.  Om acht uur nam ik mijn laatste chemopillen van de dag, met meteen erachteraan een slaappil en was er weer een dag voorbij.”    

Het proces is mega heftig. Mariam was doodsbang, ze was al bezig met haar begrafenis en waar de kist moest komen te staan. Het is heel heftig om op die manier na te denken over de toekomst. Ook nu Mariam schoon is, blijft die angst. Bij iedere controle is Mariam als de dood voor een slechte uitslag en is ze misselijk voordat ze naar het ziekenhuis moet. “Het is echt vreselijk om je zo te voelen.” 

Familie, vrienden en sport als kracht 

Mariam haar man was haar rots in de branding. Die sleepte haar en haar gezin overal doorheen. Hij deed de was, kookte, maakte schoon, deed de boodschappen en werkte 8 uur per dag. “Als ik om acht uur mijn ogen sloot zat hij naast mijn bed op een stoel met zijn laptop op schoot te werken om de gemiste uren overdag in te halen. Ik heb hem niet één keer betrapt op chagrijnig zijn. Hij is mijn held.

Mijn zoons ook, mijn oudste kookte twee keer in de week en die doet dat nu nog steeds.En mijn jongste was er voor de morele steun. Zo jong en al zo wijs. Maar als ik dan ’s avonds in bed lag en ik had geen idee hoe ik de volgende dag weer moest overleven, zei mijn man ‘dag voor dag, stap voor stap’ en met die woorden dommelde ik dan in slaap.”

Niet alleen Mariam haar gezin maar haar hele omgeving stond voor haar klaar. Als ze goed nieuws had, kwam haar vriendengroep vanaf de andere kant van Nederland om het samen te vieren. “Mijn lieve vrienden die ik sinds mijn kinderjaren ken waren in shock toen ze de diagnose hoorde. Zij kwamen heel vaak naar het zuiden van het land om te koken of te wandelen. Naast mijn gezin zijn zij mijn steun en toeverlaat. Ik ben ook trots dat ik met twee vriendinnen deze wandeling ga maken. 

Kracht bij het sporten

“Waar ik ook kracht en zelfvertrouwen uithaal is sporten. Krachttraining. Ik voel me nergens zo krachtig, sterk en vol zelfvertrouwen als tijdens het sporten, Dan ben ik het trotst op mezelf. Niet omdat ik heb gevochten tegen kanker en ik hier nu sta, want tegen kanker kan je niet vechten, je moet alles ondergaan, vertrouwen op de artsen en de behandelingen en hopen dat het goedkomt. Waar ik met het sporten voor vecht is mijn mentale gezondheid. Mijn mentale kracht. Daar kan je namelijk wel echt voor vechten.” 

Toen haar vriendin haar vroeg om mee te doen aan Walk & Dance to Fight Cancer, twijfelde Mariam geen moment. “Ik weet hoe belangrijk onderzoek is. En hoeveel geluk ik heb gehad. Nu wil ik iets terugdoen. Kanker heeft geen handleiding. Maar er is leven na kanker. En er is kracht. En liefde. En een weg terug. En die begint stap voor stap, dag voor dag.” 

Wil je ook meedoen aan een wandelevenement van Fight cancer? Klik dan hier