Emma Brinkhuis kreeg op 25-jarige leeftijd voor de tweede keer de diagnose kanker. Inmiddels heeft ze te horen gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is. Speciaal voor ons schrijft ze over de uitdagingen en onderwerpen waar jongvolwassenen mee te maken krijgen wanneer zij geconfronteerd worden met kanker.
Mijn datingprofiel was er één als alle andere. Op basis van mijn beste foto’s en een handjevol interesses bepaalden mannen of ik in hun digitale prullenbak of hun ‘potentiële-to-date-lijstje’ belandde. Naast foto’s en interesses kan je tegenwoordig van alles laten meewegen in de virtuele keuring. Om maar eens wat te noemen: opleidingsniveau, beroep, je lengte, politieke voorkeur, of je sport of niet, religie, sigaret/alcohol/cannabis gebruik, gender, sterrenbeeld, of je kinderen hebt of wilt en naar wat voor soort contact je opzoek bent (bijvoorbeeld casual daten of een serieuze relatie).
Bij het aanmaken van mijn profiel bleef ik hangen bij deze laatste vraag: ‘wat voor contact zoek je?’. Opzich een eenvoudige vraag, maar als je ongeneeslijke kanker hebt wordt hij ineens een stuk lastiger. Kan ik nog wel zeggen dat ik opzoek ben naar een serieuze relatie? In mijn hoofd klonk het absurd, als een gepasseerd station. Het voelde alsof ik het iemand niet kon aandoen zich aan mij te binden. Ik zou hem opzadelen met mijn zorgen, angsten en verdriet. Ik zou hem opzadelen met mijn dood. Ik zou zijn leven afnemen, zo voelde het. Als hij kinderen zou willen kon ik hem dat niet geven. Als hij een huis wilde kopen kon hij beter met iemand zijn die wel werkte. Als hij een toekomst wilde opbouwen kon dat niet met mij.
Een serieuze relatie zat er dus niet meer in besloot ik. Maar ik miste iemand. Iemand naast me op de bank. Iemand om mee te knuffelen. Iemand om altijd bij terecht te kunnen. Ik miste iemand om van te houden. En dus maakte ik een datingaccount aan en beantwoorde de vraag naar welk type contact ik opzoek was met ‘casual daten’. Na een beetje swipen ontstonden er wat gesprekken en stuitte ik op het volgende probleem. Wanneer vertel je dat je kanker hebt en op korte termijn dood gaat? In een berichtje? Op de eerste date? Of maak je er een grapje van en zet je in je profiel: ‘Ik doe alleen aan speeddaten, want de tijd dringt’ of ‘Bindingsangst?, geen probleem ik blijf niet lang’.
Ik besloot het vooraf in een berichtje te vertellen en te zeggen dat ik simpelweg opzoek was naar een gezellige date. Zo hield ik het luchtig, alsof ik geen verwachtingen had. Ik durfde niet te zeggen dat ik eigenlijk vurig hoopte dat ik mijn leven nog een tijdje met iemand naast me mocht leven. Ik heb meerdere dates met verschillende mannen gehad en het deed me goed dat ik uiteindelijk degene was die besloot niet verder te willen daten. Het gaf me een gevoel van eigenwaarde. Ondanks dat ik zoiets groots als de dood meenam, was ík degene die niet verder wilde daten. En toen gebeurde het onverwachte. Noem het een God, het lot of toeval. Ik leerde mijn vriend kennen en na een aantal dates sprak hij de magische woorden:
‘Er zijn zoveel redenen waarom ik dit niet moet doen, waarom ik dit niet moet willen’. ‘Maar ik wil het toch’, ik ben verliefd op je aan het worden’.
Nu een jaar later gaan we samenwonen. We praten over vakanties, afscheid nemen, de inrichting van ons huis, Netflix series, verdriet en angst. We praten over mijn dood en over ons leven. We hebben de grootste lol en de diepste gesprekken, soms seconden na elkaar. Op een moment dat ik dacht dat het niet meer mogelijk was ontmoette ik de liefde van mijn leven. Soms voelt het nog steeds onwerkelijk dat hij samen met mij wil zijn. Toch is het zo. We maken elkaar gelukkig en leven in elkaars toekomst, voor hoe lang die ook mag zijn. Noem het een God, het lot of toeval. Noem het geluk.
