Noelle Polders

Voor hen. Voor ons. Voor later.

Waar een wil is, is een weg

Redden we dit?

Begin februari stuurde een vriendin een flyer van Fight Cancer door met de vraag “Redden we dit?”

We zijn allebei al maanden sportief bezig. Beetje bij beetje verliezen we wat kilootjes, zijn we gezonder bezig – en dat doet niet alleen ons lijf, maar ook ons hoofd goed. We zijn lief voor onszelf. We leren beter luisteren naar ons lichaam.

Het is een lange weg geweest, die afgelopen anderhalf jaar. Maar nu voel ik me klaar voor mijn laatste operatie. Ik sta op de wachtlijst.
Ik antwoord haar eerlijk: “Ik ben bang van niet.” Het ziekenhuis had aangegeven dat ik op zijn vroegst eind april geopereerd zou worden. Dat betekent: geen 1 juni hardlopen voor mij.

Maar dan – begin maart – krijg ik onverwachts een telefoontje.
Er is een plek vrijgekomen. Ik kan al eerder geopereerd worden. Natuurlijk zeg ik ja. Ik wil verder. Ik wil door. Mijn geest én mijn lichaam zijn er klaar voor.

De operatie verloopt goed. Mijn lichaam is kanker vrij. En het herstel gaat hartstikke voorspoedig.

Nu, twee maanden later, app ik haar opnieuw – op datzelfde berichtje van februari. “Denk je dat we dit nog gaan redden?”
Ik denk van wel. Ik voel dat ik er klaar voor ben.
Maandag begin ik met trainen.

Sinds half februari heb ik niet meer gesport, maar ik heb wel veel gewandeld. En ik vertrouw erop: ik en mijn lijf – we kunnen dit.

Ik heb een mooie route uitgestippeld vanuit huis, door de polder: 5,6 kilometer.
Een trainingsschema gemaakt met een fijne afwisseling van hardlopen en wandelen.
En afgelopen maandag ben ik gestart.

Ik heb deze week al drie trainingen achter de rug.
Tot nu toe valt het me mee – en vooral: áchteraf voelt het heerlijk. Morgen ga ik weer. Gewoon, omdat het lekker is. Omdat het goed voelt.
Omdat ik het kan.