Margot Smits is een terugkerende deelnemer voor de editie van 2021 en was een van de eerste inschrijvingen van dit jaar samen met haar teamgenoten Rianne en Maaike. Als organisatie zijn we erg onder de indruk van het verhaal achter de hernieuwde deelname en willen dit verhaal hieronder graag met jullie delen. Margot, voor ons ben je echt een topper en een geweldig voorbeeld waarom we de Swim in Nijmegen organiseren en we hopen, dat op 29 augustus zoveel mogelijk deelnemers met jouw team het water in gaan!
Er is mij door de organisatie gevraagd een stukje te schrijven over mijn drijfveer om deel te nemen aan STFC Nijmegen.
Ik hoorde in 2019 voor het eerst over “swim to fight cancer”. Ik ben, zoals ze dat noemen een geboren zwemmer. Totdat ik ging studeren heb ik altijd op hoog niveau waterpolo gespeeld. Tijdens mijn studentenjaren kwam er weinig van, maar 2019 probeerde ik het zwemmen weer een beetje op te pakken. Al snel had ik in de gaten dat ik beter train met een doel voor ogen.
Op zoek naar een leuke uitdaging kwam ik op de site van “Swim to fight cancer Nijmegen”. Niet lang daarvoor kreeg mijn oom te horen dat hij een hersentumor had. Het leek mij mooi om op deze manier geld in te kunnen zamelen, en tegelijkertijd te werken aan mijn eigen conditie. Door de voorbereiding vond ik mijn plezier in het zwemmen weer terug. Na het werk zwom ik regelmatig met Rianne een rondje in de Bizonbaai. Toen we op 8 september het water indoken was ik dan ook goed voorbereid. Als verrassing kwamen mijn oom en tante met mijn ouders kijken. Heel bijzonder. Ook vrienden (waaronder Maaike) hebben meegelopen langs de kant. Ik zwom 3 kilometer en heb er echt van genoten. Ondertussen had ik ook een mooi bedrag opgehaald dus kon ik met een goed gevoel terug kijken op de Swim.
Nog diezelfde avond voelde ik mij niet lekker en al snel werd ik opgenomen in het ziekenhuis, gordelroos in mijn gezicht. Na een week opname mocht ik weer naar huis, maar mijn conditie had een flinke klap gehad. Het herstel duurde lang, alles kostte veel energie. Ook bleef ik bijna dagelijks koorts houden, iets wat in (inmiddels) coronatijd erg onhandig was.
Omdat ik maar niet opknapte en er steeds meer dingen bij kwamen werd ik eind mei weer opgenomen. Na vele onderzoeken kwam er op 06-07-2020 slecht nieuws: Ik had borstkanker.
Binnen 2 weken kreeg ik mijn eerste van in totaal 16 chemokuren. De eerste 4 waren erg zwaar, de laatste 12 vielen gelukkig een stuk beter. Tijdens deze laatste 12 kuren nam ik “swim to fight cancer” heel letterlijk. Ik wilde fit genoeg worden voor de operatie en de 20 bestralingen die zouden volgen. Dus dook ik opnieuw het zwembad in en Maaike zwom regelmatig met mij mee. Naast steun van Maaike heb ik ook erg veel steun gekregen van mijn andere vrienden, familie en collega’s.
Ik ben erg dankbaar dat ik het afgelopen jaar zo veel lieve mensen om mij heen had en nu nog heb! En dat ik weer kan kijken naar de toekomst. Maar ik voel me tegelijkertijd ook schuldig voor het verdriet wat ik ze heb aangedaan, want ook voor hen was het niet gemakkelijk. Bijna iedereen kent namelijk wel iemand in zijn directe omgeving die met deze vreselijke ziekte te maken heeft, of heeft gehad. En doordat ik ziek was, werden zij geconfronteerd met oud verdriet, recent verlies van een dierbare en de harde realiteit dat niet iedereen geneest. Ook mijn oom zal er komende editie helaas niet meer bij zijn.
Zoals ik in het begin al aangaf, train ik beter met een doel voor ogen. Inmiddels zwem ik alweer een aantal weken met veel plezier. Wat is er mooier dan deze bizarre tijd op een zinvolle manier af te kunnen sluiten, door opnieuw 3 kilometer te zwemmen op 29 augustus? Samen met Rianne en Maaike wil ik zo veel mogelijk geld op halen voor meer onderzoek naar de behandeling van kanker. Steunen jullie ons?
https://www.fightcancer.nl/fundraisers/MargotFriends
Onderstaande foto's zijn gemaakt in de Bisonbaai met Rianne tijdens het trainen voor de editie 2019 en in het zwembad met Maaike tijdens een training voor de editie 2021
