Pick Your Battles

Cotopaxi - The Anton Diaries - Het reisverslag

I:

Het is alweer bijna avond, de dagen gaan heel snel als je het naar je zin hebt. Zeker als je ook elke dag om 8 uur naar bed gaat. Volgens mij ben ik in 20 jaar niet zo uitgerust geweest, heb ik mezelf zo ready gemaakt voor een fysieke en mentale strijd, maar nu het bijna zover is voelt het (nog) niet als die verwachte struggle die ik voor ogen had. Ik ben niet naïef, de pijn komt echt nog wel, een mens is niet gemaakt om in het donker met -12 op 6000 meter naar boven te sjokken. Mijn thee gebruik heeft een nieuw hoogtepunt gehaald de afgelopen dagen, de helende en bijzondere krachten van Ginkgo Biloba thee schijnen dezelfde magische krachten te hebben als het giftige Diamox dat wij Europeanen gemakshalve maar lekker naar binnen slikken om zo zonder issues de piek van een hoge berg te bereiken. Na wat research online blijkt dat je van Diamox ongeveer elk uur moet plassen (en nog wat bijzondere neven effecten die ik niet goed kan plaatsen) en met de gedachte dat ik mijn plassert uit mijn broek moet halen met -12 ondersteunt door een lichte bries van 25 km/uur, kom ik vrij snel tot het oordeel dat ik het zonder deze westerse troep ga proberen. Deze mensen hier gaan er bovendien ook prima op, dus waarom ik niet. Daarnaast is er nog het cocablad, wat ook elke gids als een konijn naar binnen propt. Ik ben het zelf nog niet tegengekomen, maar verwacht dat Jose (mijn gids) na jaren klimmen waarschijnlijk niet meer zonder kan en dus een goede supply bij zich zal hebben.

Morgen ontmoet ik Jose, samen gaan we 6 dagen klimmen, wandelen en over het leven praten, ik hoop dat zijn Engels niet van hetzelfde niveau is als die van mijn driver van vanochtend. Miguel was een hele aardige vent, maar na wat gestommel in mijn aller slechtste Spaans waren we snel uitgepraat. ‘Dos milliones inwoneres à Quito, Moei grande hè en tu from aqui?’ waren de basis vragen waarop onze diepgaande gesprekken hebben plaatsgevonden. Ik mag toch wel hopen dat Jose iets verder komt dan yes, anders installeer ik een vertaal app. Die stilte in de auto brak me op een gegeven moment ook op, gelukkig was de natuur buiten Quito heel bijzonder en had ik niet de behoefte om in mijn treurige Spaans het gesprek nog verder kunstmatig invulling te geven. Het moment dat je de stad uit rijdt, zie je pas wat voor een bizarre stad het is. Het ligt in een vallei en is een soort strook van een stad, in mijn incapabele Spaans, heb ik nog wel van Miguel kunnen begrijpen dat de stad 50 kilometer lang is. Het is bijzonder om te zien, op het moment dat we uit de stad rijden, zie je ook meteen de armoede van het land, maar mensen lijken tevreden met wat ze hebben. Op weg naar Machachi, waar in de buurt mijn uitvalsbasis Hosteria Papagayo ligt, zie je hoe moeder natuur hier de afgelopen miljoenen jaren even heeft huisgehouden. Vulkaan na vulkaan doemt op en het is een indrukwekkend en prachtig landschap. Tussen de wolken en de pieken van de opgebrande Rumiñawi vulkaan en machtige Pasachoa (die ik morgen gaan beklimmen) vang ik snel een glimp op van de piek van de Cotopaxi. Ik haal mijn brede Spaanse woordenschat weer even naar boven, en stotter en brabbel 'Moei Grande piekes hé de Cotopaxi’ eruit. Mijn hart loopt vol, hier heb ik zo lang naar uitgekeken. Ondanks dat ik alleen snel een blik van de top zie voel ik puur geluk door mijn aderen vloeien, helaas wordt het gevoel meteen overheerst door een directe overdosis van besef dat dit toch wel echt een monster van een vulkaan is. Acuut maakt het gevoel van geluk plaats voor een injectie adrenaline en een gevoel van ontzag. Dit is maar het puntje van de berg noemen ze dit dus ook wel. Wat voor een klapper moet dit wel niet zijn als die piek als zo opdoemt van 50 kilometer ver weg. Ik kalmeer mijn gedachten met het rustgevende idee dat ik zo een lama kan aaien bij het hostel en dat ik zaterdag wel zie waar ik in godsnaam aan begonnen ben. Dit is ook wat ik mezelf de afgelopen maanden heb geleerd, niet jezelf druk maken over zaken die er niet toe doen, maak van een muis geen olifant en als het wel een olifant is, dan bekijk je het dan wel weer. Bij aankomst in het hostel loop ik direct naar de lama’s, ik geef er één een aai, hij blijkt duidelijk niet onder de indruk van mijn aanwezigheid en maalt lekker verder, niet wetende dat die zijn aanwezigheid wel mijn gevoel van gelukt weer terug heeft gebracht. Na een simpele salade van 4 euro, die beter smaakt dan elke salade die ik in Amsterdam voor 15 euro aftik, banjer ik nog een beetje in de omgeving rond. Mijn minihuisje van 8 vierkante meter heeft een bad en een eigen openhaard die ik zelf mag opstoken. Het is hier goed fris, dus ik steek de fik erin en ga in bad liggen. Nog een glas heilige Ginkgo Biloba thee en ik duik zo mijn bed in. Morgenochtend om 8 uur staat Jose voor de deur, met zijn rugzak vol cocabladeren en gaan we lekker wandelen en klimmen. Ik heb er zin in!

II:

Half vier in de ochtend, ik schrik wakker en weet nog precies wat ik gedroomd heb. De hoge hoogte laat je dromen op hoog niveau en is zeer realistisch, ik draai me nog een keer om te kijken of ik ‘m nog even kan doorzetten, ik had het wel naar mijn zin. 30 minuten later is het uit met de pret, ik ben echt klaarwakker. Dag 1 van het grote klimfeest is aangebroken. Ik ontmoet zo om 8 uur Jose, de guide. Mijn verwachtingspatroon is een kleine meneer van zo’n 1,60 meter uit de omgeving, met een zeer gebruide huid van al het klimmen. Ik klap er eerst een omelet met wat brood in en spoel het hele handeltje weg met de magische lokale thee die ervoor gaat zorgen dat ik de berg op ren vandaag. 10 voor 8, een man loopt het hosteria binnen, op geen enkele manier een vertoning die ik als Jose kan plaatsen, dus groet hem ‘buenos’ en loop met een lekker tempo de deur uit naar mijn kleine vertrekje. Even mijn spullen voor vandaag nog een keer checken, schoenen (check, heb ik aan), mijn toet ingesmeerd met factor 50 (check) en nog wat andere zooi (ehbo kit, stokken, energybars, 2 layers, een jas en een gore tex jas). Ik heb alvast een dikke wollen trui aan, want ik verwacht kou en ik wil het niet koud hebben. Volgepakt, loop ik terug naar de hosteria, doe de deur open en daar staat nog steeds diezelfde man. Hij oogt Europees. Buenos, I’m Jose, your guide. Kolere, hij was het wel, ik voel met echt een lama op dit moment en probeer het recht te brabbelen, maar sta natuurlijk wel een beetje voor paal. Jose is dun, iets gebruind en heeft een herkenbaar accent in zijn Engels. Ik herken het ook meteen, het is Duits. Jose is een man van de tijd, geen getreuzel, we gaan er meteen vandoor en op weg naar de jeep vraag ik hem, met een beetje vreemde toon, of hij hier vandaan komt. Ja, antwoord hij, ik heb hem al meteen beledigd omdat ik denk dat hij uit Duitsland kom en ik aangeef dat ik het accent herken. Gelukkig ben ik niet helemaal van gister en krijg ik een bevestiging van hem, zijn moeder is Duits, paps is uit Ecuador, en hij is hier geboren. Ik accepteer dat ik gelijk heb, dat hij zo goed als Duits is. Hij doet de achterklep van de auto open, gooi mijn backpack erin en ik bedank hem stoïcijns in het Duits; ‘Danke Jose’

Onze rit naar de voet van de Pasochoa duurt ongeveer 2 uur. De eerste 45 minuten rijden we op een soort van snelweg en vertel ik hoe onze paden zich hier in Ecuador hebben kunnen kruizen. Wat praten over wat koetjes en kalfjes en kom er al snel achter dat het moeilijk is om Jose (in mijn hoofd noem ik hem al Anton) aan het lachen te krijgen. Na wat stomme grappen die niet aanslaan, geef ik hem de rest van de rit de ruimte om aan mij te wennen. We moeten nog even met elkaar, dus ga nou niet meteen de clown uithangen als je nog geen meter met hem naar boven bent geklommen. De afgelopen dagen heeft het heel veel geregend in deze omgeving. De wegen worden er niet beter op en het laatste gedeelte naar ons vertrekpunt is een grote blubber weg met mega gaten. Je mag het eigenlijk niet eens een weg noemen. Bonkend en schuddend rijden we over het ‘pad’ naar boven. Anton geeft aan dat de Pasochoa 4 pieken heeft, maar dat wij natuurlijk gewoon voor de echte hoogste piek gaan. Er zijn alleen 2 routes; de lange en de korte route. Na wat onsamenhangende vragen over de verschillen van de 2 routes ben ik geen steek verder en hou ik de eer aan mijzelf. Doe maar de lange route. Jose knikt bevestigend en mijn keuze maakt op geen enkele wijze indruk op hem. We stoppen voor een hek met prikkeldraad en parkeren de auto naast een afgrond. Ik mag aan de kant van de afgerond uitstappen. Binnen 2 minuten zijn we klaar voor vertrek. Mijn hartslagmeter, hoogtemeter en timer gaat aan en we zetten de eerste stappen.

Het is een lang en drapperig pad, waar nog geen paar uur geleden een modderstroom naar beneden is gekomen. Met elke stap glip ik weg en sta versteld dat Jose op een paar laarzen en als een haas vandoor gaat. Het tempo ligt hoog, is hij me aan het testen? Ik geef nog geen kik en hobbel slippend achter hem aan. Met geen enige notie wat met te wachten staat, gaat de weg naar een half uur over in een soort Oostenrijk graslandschap. Het is hier echt prachtig, maar tegelijkertijd gaat de pitch van de vulkaan ook omhoog. Het vruchtbare landschap is zo bijzonder, maar zorgt ook voor een dikke vegetatie. Het pad waar we op lopen, is geen pad, maar een sloot die het water van een paar uur eerder heeft weggevoerd van de berg af afgedekt met een dikke laag hoog gras. Elke stap is een taaie en ik krijg het al best warm. De half Duitse machine loopt, slechts in een T-shirt met korte mouwen, op een bovenmenselijke manier naar boven, zonder ook maar 1 druppel zweet te creëren. Mijn tas zit vol met layers, een dikke jas, een regenjas en vraag me af waarom ik al die troep naar boven aan het sjouwen ben, als Jose in zijn Barcelona outfit naar boven rent. Ik kan mijn blik niet van mijn hartslagmeter afhouden, die ondertussen lekker tekeergaat, maar mijn gedachten bij de vraag, wie is deze taaie stappenklapper is. Het gras wordt alleen maar dikker en we maken nu wel echt meters, zowel in afstand als hoogte. We duiken de wolken in en na 700 meter de hoogte in gebuffeld te zijn, geef ik aan dat we even een korte stop moeten doen. Je merkt echt dat dit geen grappen zijn, met zo’n tempo klimmen en lopen op deze hoogte is echt heftig. Het voelt alsof je 5 Champions League finales achter elkaar aan het spelen bent, non stop. Terwijl ik me concentreer op mijn ademhaling en hartslag, vertelt Jose over alle flora en fauna. Het is hier ook prachtig en af en toe moet je ook echt stoppen om de omgeving even in je op te nemen. Je bent hier een mier en je krijgt ontzag voor moeder natuur als je om je heen kijkt. Als je aan het klimmen bent kijk je niet om je heen, je bent alleen bezig met de volgende stap en hoe je lichaam hier het best mee omgaat. 150 meter onder de piek stoppen we voor een korte pauze. Hij geeft aan dat we echt een lekker tempo hebben en dat boezemt vertrouwen in. Dat gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon als hij aangeeft dat het laatste stuk heel erg stijl is. Steiler dan de 2 uur die we net non stop naar boven hebben geklommen? Ja en het is nat met nog meer blubber en het pad is helemaal $%#, dus laat je stokken hier maar achter, er is toch verder niemand op de berg. Op advies van Jose klimmen we het laatste stuk naar boven en gebruiken we het lange gras als een soort touw om jezelf mee omhoog te hijsen. Elke stap voel je in je benen en als je loodrecht omhoogklimt, moet je na elke 5 stappen echt even stoppen. Ik klap nog een paar keer onderuit, waardoor ik compleet onder de modder kom te zitten en er direct als een Navy Seal uit zie. Nog 20 stappen, ik voel mijn bovenbenen branden. Jose zegt dat we er bijna zijn en 3,2,1 ik ben op de rand van de krater. Jezus, ik heb het gehaald, wat een ontlading. Helaas we zijn er nog niet echt, we moeten nog wel echt naar de fysieke piek van de Pasochoa, die is 10 meter rechts van ons en ik kan hem zien. Terwijl we die kan op lopen, zegt Jose dat hij nog een kleine verrassing heeft. Een roltrap naar beneden? Een heerlijke kop cocathee? Hier laat de humor van Jose zijn ware gezicht zien. Ik sta op de rotsen piek van Pasochoa, maar Jose maakt nog een sprong. Ik kijk hem verbaasd aan en zie dat hij op een piekje van 1,5 bij 1,5 meter staat. Surprise! This is the real peak of the Pasochoa! Tussen Jose en mij zit nog een spleet van 1,5 meter breed en zo’n 150 meter diep. Aan beide kanten kijk je een kilometer de afgrond in en hij vraagt verbaasd, wat waarom ik aan het treuzelen ben, get over here. Ik verzamel al mijn moed bij elkaar en spring ik ninja style naar het piekje. Mijn hartslag gaat direct naar 250 als ik zie waar ik sta, verantwoord is het niet, dat ik hier sta wel heel dik. Na een minuut vind ik het wel welletjes, maak de leap of faith weer naar de andere kant.

Met goed weer kan je over de hele vallei kijken en zie je alle grote toppen. Helaas hebben we vandaag de wolken kaart toebedeeld gekregen en omdat we weinig opklaring kunnen verwachten besluiten we niet te lang op de top te blijven. Grootste gevaar is onweer en dan wil je niet op een piek van een vulkaan staan. We lopen dezelfde route terug en merk dat we weer op een goed tempo zitten. Hele andere spieren krijgen nu een optater en terwijl wij onze afdaling inzetten, krijg ik nog dieren en planten les. Voor mijn neus vladdert een kolibrie en we lopen tussen wilde paarden en koeien naar beneden. Met nog een half uurtje wandelen krijg ik nog even een leuk weetje. Dit is ook het domein van de Poema. De Poema? Dat is toch zo’n een tijgerachtige unit? Ja die, die woont hier, maar Jose heeft er nog nooit een gezien. Ik voel direct de ogen van een poema naar mij loeren en mij als zijn middag snack heeft geselecteerd. Ik krijg het idee niet meer uit mijn hoofd. Poemaland, waar ben ik in godsnaam? Met 4 uur en 20 minuten zijn we weer terug bij de auto. Jose zegt dat we het snel en goed hebben gedaan, denk dat hij dit zegt om mij mentaal klaar te stomen voor morgen. Dat is hem wel gelukt. Met een tevreden lach op mijn gezicht zit ik in de auto terug, thuis in het minihuis duik ik direct in bad. Voldaan, de eerste vulkaan…

III:

Ik kijk op mijn hippe horloge, 4250 meter hoog… Hartslag, 122, ok dit gaat nog best wel ok. Ik kijk liever niet naar boven, dan komt de realisatie binnen wat voor een gruwelijk eind ik nog naar boven moet. Ik probeer zo veel mogelijk in een soort ritme te komen waar er harmonie is tussen met stappen omhoog, mijn hartslag en mijn ademhaling. Terwijl ik aan het ploeteren ben om de beste combinatie van deze 3 te ontdekken, loopt Anton in een onmenselijk tempo naar boven.

Vanochtend om 6 uur bij het ontbijt vraag ik hem toch maar wat hij allemaal gedaan heeft. Hij is duikinstructeur, wandelt door de Amazone, geeft tours in rest van de Andes en gaat voor zijn vakantie elk jaar 3 maanden naar ‘The High Mountains’. The High Mountains? Daar zitten we toch? Nee, hij bedoelt die klappers in Nepal. Anton is een machine, ik heb heel veel geluk dat ik zo’n ervaren gids heb, en hoop dat als ik 55 jaar oud ben, zijn conditie heb. Na het modderbad van gister, gaan we vandaag samen Illiniza Norte beklimmen. Deze oude vulkaan ziet er prachtig uit op de plaatjes, maar nu ik net 4320 meter ben gepasseerd, denk ik heel anders over dit apparaat. Het is echt een serieuze berg die je in 3 fases mag verdelen. Het eerste gedeelte is zoet, warm, met vogels, fauna en lieve koeien en paarden die hier lekker een gelukkig leven leiden. Die fase zit ik nu in, en moet zeggen, het gaat best ok, de zon schijnt, wind is ok en we stappen lekker door. Het is al best pittig, maar ik sjok lekker achter mijn gids aan alsof er niets aan de hand is. Rond 4500 meter treedt fase 2 in. Fase 2 is iets grimmiger, de fauna maakt plaats voor gruis en stenen, en bij elke stap die om omhoog neem, glij ik een halve stap terug. ‘Everthing alright Max?’ krijg ik van boven te horen in een Duits accent. Ik ga hem echt niet zeggen dat dit zwaar is, ik wil graag een goede klim indruk maken. Mijn benen branden alsof ze 6 dagen non stop in Benidorm in de zon hebben gelegen zonder zonnebrand. Ondertussen heeft mijn hart ook het prachtige tempo van een gemiddelde Tïesto plaat gehaald en krijg ik het op deze kam het best koud. ‘ANTON! Let’s make a quick break’ puf ik eruit. Onder het mom dat ik ff een jasje aan moet doen en me in moet smeren met factor 100, krijg ik de kans om even op adem te komen. Dit is wel even andere koek dan gister. Ik kijk tijdens mijn adempauze vluchtig naar boven en zie de piek van Illiniza Norte. Voor mij gevoel is het 5 kilometer de lucht in, maar ik weet dat we totaal 1200 meter moeten klimmen naar de top. Nog 700 meter te gaan, kom op Max, verzin gewoon elke 100 meter een smoes om even op adem te komen, dan ga je dit redden.

Op 4700 meter is een refuge cabin. Een hele simpele hut waar je kan schuilen als er onweer is, of als je het leuk vindt om op 4700 meter te chillen met je vrienden. Er is niemand en buiten heeft duidelijk een vos zich tegoed gedaan aan een zak met vuilnis. Het is een rommeltje, maar ik ben blij dat we hier even kunnen rusten en een lunch kunnen nuttigen.

Wij hebben van het hosteria een lunch box meegekregen zodat we niet omkomen van de honger op deze kleine expeditie. Gisteravond heb ik na het beklimmen van de Pasochoa, in het hosteria een spaghetti carbonara bestelt als avondeten. Het was echt veel te veel en veel te zout, dus heb de helft maar opgegeten. Het lieve mevrouwtje Esmiralda, van de hosteria, heeft er duidelijk de pest aan als mensen hun bord niet leegeten en heeft mijn lunch box gevuld met het restant van mijn bestelling van de avond daarvoor. Ik heb net 10.000 calorieën verbrand, dus met wat gemor eet ik mijn eigen kliekjes op. Ze zal wel gelachen hebben, die gek eet zijn bord niet leeg, ik zal je krijgen. Nadat wij in de zeer ongezellig, lege, koude refuge onze brandstof voor de komende uren hebben verorberd is het tijd voor fase 3.

Anton heeft niets gezegd over hoe dit gedeelte van de trip eruit zou zien. Achteraf snap ik volledig waarom. Van gruis en steentjes gaan we naar ernstig grote stukken steen en gaat het loodrecht omhoog. Ik heb natuurlijk weer mega veel zooi in mijn rugzak gepropt en maar dit keer ben ik wel happy. Ik gooi er nog een laag jas bovenop, want het begint hier wel echt koud te worden. Mijn Duitse berggeit, sprint van blok naar blok en ik volg met een gepast tempo. Dit is gewoon echt serieus klimmen en heeft niets meer met hiken te maken. Na 20 minuten klimmen kijk in weer schichtig omhoog en zie ik dat we nog mijlen van de top verwijderd zijn. Fase 3 is een maanlandschap met constant 5 miljoen kuub rotsblokken boven je hoofd. Ik heb in de refuge mijn ski helmpje opgezet, maar kan de situatie heel goed inschatten. Als er iets hierboven loslaat, dan geeft mijn ski helm heel weinig comfort ben ik bang. Ik adem ondertussen in en uit in hetzelfde tempo als mijn hartslag en mijn backpack trek aan mijn schouders en heupen alsof er 13 lama’s in verstopt zitten. We zitten ondertussen op 4950 meter en realiseer me dat dit apparaat 5200 meter hoog is, we zijn er bijna! Anton draait zich om en zegt; ‘Max, watch out, this is the technical part’ Wattes? Wat hebben we net dan gedaan? Een grote massieve stenen schijf van 100 miljoen kilo hang boven mijn hoofd en we moeten hier omheen. Recht naar beneden kan ik niet eens in de afgrond kijken, de wolken hebben ons behulpzaam ingesloten en de moed die ik nog even bij elkaar had geraapt voor de laatste 250 meter, smelt als een gletsjer op bezoek in Benidorm. Ok fuck it, ik moet nu echt gaan. Dit is by far het heftigste wat ik ooit heb gedaan, we klimmen eerst een stuk naar beneden, daarna klem ik mezelf tussen wat massieve stukken steen en klauteren we omhoog. Ik vind het heel stoer van mezelf, maar ondertussen poep ik alle kleuren van de regenboog. Ik blijf tegen mezelf praten, Max je kan dit, dit is een warm up voor zondag, straks lig je in een warm bad, geef jezelf een Playstation 4 cadeau als je dit haalt.

Ik heb mijn volledige moed weer teruggevonden en trap mezelf door dit mars gebied heen. Ondertussen ben ik licht misselijk geworden van de hoogte, maar dat hoort er kennelijk bij en geeft me ook een soort van prettige afleiding. Nog 50 meter! Ik bries als een malle buffel, want op deze hoogte recht omhoogklimmen is heel heftig met het tekort aan zuurstof. Nog 3 ommetjes om een stenen punt en ik krijg de eer van Anton om de laatste stappen naar de top te doen. I MADE IT! 5137 meter, maar zie geen fluit want we zitten volle bak in de wolken. De top bestaat uit 2 blokken steen, die waarschijnlijk elk moment los kunnen laten, maar Anton gaat lekker zitten en trekt een boterham uit zijn tas. Na wat social updates en foto’s als bewijs, vind ik het wel best na 20 min. Ik krijg van mijn held 2 opties. We kunnen dezelfde route teruglopen of we kunnen de “short cut’ nemen. ‘Hoeveel scheelt dat dan Anton?’ ‘At least an hour, but it’s a bit slippery…’ Zijn verkleinwoord van glibberig gaat het ene oor in en het ander oor weer uit. Ik hoor alleen maar, minimaal een uur korter. We krabbelen wat verder naar beneden, best heftig want je gaat met je rug naar beneden, naar beneden. Op het kruispunt waar we dus de ‘alternatieve route’ nemen vraagt Anton, ‘Are you sure’? Ik ben wat verbaasd door zijn vraag, maar geef zonder blikken of blozen akkoord, 1 uur minder, 1 uur minder….

Nog geen 10 minuten later zijn we in een mijnenveld van as, gruis, zand en alles wat maar van de berg af flikkert beland. Elke stap is een slide in een soort bad van steen. Het schijnt de short cut te zijn, voor als er onweer is en je heel snel naar beneden moet. Dus niet als de zon schijnt en er af en toe een wolkje voorbijkomt. Ik leg de verantwoordelijkheid van deze keuze volledig bij mijzelf een schuif lekker door de troep verder naar beneden. Uiteindelijk gaat het ook een stuk sneller naar beneden, maar het gaat ook een stuk sneller achteruit met mijn knieën. Het voelt alsof er een kabouter met een hamer tegen mijn knieën aan het rammen is, met elke stap die ik neem. De pijn verdwijnt direct als ik mijzelf realiseer wat een bizar prachtig uitzicht ik voor me heb. Dit is de mooiste plek op aarde waar ik toe nu toe ben geweest, het landschap is zo indrukwekkend dat ik alles nu voor lief neem. Ik heb de top gehaald en ben over 1,5 uur bij de auto, kortom, ik ben gelukkig.

Na bijna 6 uur intensief sporten zijn we weer terug op ons vertrekpunt. Ik geef Anton een knuffel en bedank hem voor een van de mooiste en intense ervaringen uit mijn leven. Dit was echt heel heftig, maar ik ben heel happy dat ik het gedaan heb. Als ik mamma van tevoren had verteld dat ik dit ging doen, had ze me nooit deze kant op laten gaan. Nog geen uur later lig ik weer in een warm bad en staat de openhaard aan, dit keer met een biertje. Heb ik verdiend, vind ik zelf. Morgen heb ik vrij namelijk en zondag is het tijd voor de grote klapper. Het is een goed gevoel om te beseffen dat ik vandaag mijn grenzen een duwtje heb gegeven. Die zullen nog wel een trap nodig hebben als ik zondag de Cotopaxi opga, maar ik heb er zin in.

IV:

Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Ik rij samen met Anton Cotopaxi National Park binnen en zie de immense Cotopaxi in de achtergrond opdoemen. We zijn mijlen van de vulkaan vandaag maar ik krijg ‘m nu al niet helemaal op de foto op mijn iPhone. Dit is toch gekkenwerk, dit ga ik nooit redden, zijn mijn eerste gedachten als we het park binnen rijden. Eergister had ik mijn grenzen al verlegd met de Illiniza Norte (5200 meter), maar dit is wel even andere koek. Als extra welkom kan ik alleen de onderkant van de Cotopaxi zien, de rest van de piek is gehuld in een kolossale onweersbui, die nog meer twijfel bij me creëert. Het gaat als een razende tekeer maar ik accepteer dat ik nu niet meer terug kan.

Gister had ik een day off, om de benen even wat rust te geven na die gekke klimsessies van de afgelopen 2 dagen. Ik heb naar Netflix gekeken, maar voornamelijk elke 10 minuten op mijn horloge gespiekt om te zien hoelang het nog duurde voordat ik richting Cotopaxi moest. Een tikkende klok die me niet met rust hield. Ik was echt zenuwachtig. Zeker omdat ik al de intensiteit van de Illiniza Norte had mogen proeven en ik tijdens deze klim, de Cotopaxi van een afstand had gezien. Ik kreeg er de bibbers van. Na een nacht ‘ok’ slapen sta ik op en pak ik alles om, omdat ik eergister veel te veel rommel mee naar de piek van de Illiniza had gesleurd (iPhone lader, 3 verschillende kabels, 3 jassen, thermobroek, 4 liter water, handdoek, 2 mutsen, 2 paar wanten en nog meer onnodige zooi) besluit ik om zo licht mogelijk de Cotopaxi op te gaan. Ik heb ook een iets andere bepakking dan eergister, er moet een ijsbijl mee, een paar mountainering boots, gaiters, 20 meter klimtouw, ijzeren crampons, allemaal zaken waarvan je van tevoren als een inschatting kan maken dat dit geen lichte lente wandeling gaat worden. Ik douche me, mediteer wat en midden in mijn serene meditatie sessie klopt Anton aan de deur. Ik doe de deur open en met een glimlach groet Anton mij; ‘Goodmoring, ready?' Anton is Duits stipt op tijd en volgens de planning lunchen we samen wat voordat we richting het laatste kamp op 4800 meter gaan. Anton is humor arm, een hele nuchter vent, en ik heb ondertussen opgegeven om grappig te zijn, want mijn grollen komen op geen enkele manier bij hem binnen. Eerlijk gezegd is het ook geen tijd meer voor grappen, ik ben bloednerveus voor wat me te wachten staat. Zonder veel woorden te wisselen proppen we de nodige basis lunch naar binnen. Straks in de refuge eten we nog en dan is het gaan met die hap. De lunch heeft als voorgerecht een quinoasoep, een lokaal recept, heerlijk! Als hoofdgerecht, je raad het niet, pasta carbonara, en als toetje nog een dik plak worteltaart. Op mijn stoere klok heb ik gezien dat ik met mijn laatste klim 5000 calorieën heb verbrand. Aangezien ik er niet dikker op wordt, besluit alles naar binnen te proppen zodat ik straks wat te verbranden heb.

We rijden het stormachtige weer tegemoet en de prachtige weg maakt plaats voor een rommelige lava, stenen, gruis weg die ons steeds dichter bij de voet van de Cotopaxi brengt. We rijden via het lavastroom gebied, waar de laatste echte grote eruptie een giga vallei heeft gecreëerd, rustig naar de parkeerplaats onder aan de berg.  Ik stap uit en zie meteen een wilde vos, volgens mij voor het eerst in mijn leven, het beest je schooiert een beetje rond voordat het in de prachtige omgeving verdwijnt. Het is koud, ik voel me een beetje misselijk, maar denk alleen maar aan hoe dat er vannacht allemaal aan toe moet gaan. Door het mulle gruis en as beginnen we aan onze klim naar 4800 meter. Het is zwaar en met de volle backpack op mijn rug, voelt het alsof ik participeer aan een Olympische triatlon, met een plastic zak om mijn hoofd. Ik snak nu al naar lucht. Na 200 meter denk ik, godverdomme, ik ben wat vergeten! ‘Anton’ kerm ik uit. ‘I forget my iceaxe in the car’ Hij draait zich om en kijkt mij afkeurend aan. Ik weet wat hij denk, domme lul die je bent. Ik dump mijn rug zak en om het een beetje goed te maken, doe ik een soort sprintje naar beneden. 200 meter met die gloeiende zware tas voor niets naar boven geklommen, ik kan mezelf wel wat aandoen en Anton zal ook wel denken, dit belooft wat, als hij nu al zijn shit vergeet. Aangekomen bij de auto ben ik duizelig in mijn hoofd. Ik pak de bijl en ben verstandig om niet in hetzelfde tempo weer naar boven te rennen, echter pas ik wel mijn snelheid dermate aan dat Anton het idee heeft dat ik een beetje doorloop en niet aan het tuttebellen ben. Zwetend kom ik terug op hetzelfde punt, 400 meter voor Jan lul gelopen, terwijl ik alle energie keihard nodig heb de komende 18 uur. Wat een achterlijke start van deze missie, ik voel me echt een ezel.

Na een zeer intensieve klim naar 4800 meter komen we rond 16:00 aan bij de Cotopaxi refuge. Het is een zeer basic maar knus gebouwtje met 2 verdiepingen en ze hebben hier duidelijk nooit van een centrale verwarming gehoord, begrijp ik ook wel, wat tegen deze kou ik niet op te stoken. Daarnaast is ook niemand zo gek in zijn bovenkamer om dagelijks hout voor een openhaard naar boven te sjouwen. In de refuge verblijven alle klimmers en gidsen voordat ze rond middennacht de poging voor de top doen. Binnen heeft iedereen een dikke jas aan en krijg ik een mok coca thee aangeboden. Eindelijk kan ik de befaamde Pablo Escobar thee opslurpen, maar helaas vind ik het vrij weinig bijzonders en mis de gewenste superpowers. Dwangmatig probeer ik zoveel mogelijk vocht binnen te krijgen om niet uit te drogen. Anton groet wat bevriende gidsen en na 4 bakken Colombia thee, volg ik hem richting de tweede verdieping waar de slaap accommodatie is gesitueerd. De deur gaat open en ik waan mij in een jeugd hostel met 18 stapelbedden, echter zonder verwarming en duidelijk ingericht voor mij 1 ding, de laatste kans om een beetje op te laden voordat je intensieve variant van traplopen moet gaan ondernemen. Ik kies het onderste bed uit links naast de deur, mocht ik naar de wc moeten, dan hoef ik niet iedereen wakker te maken, een beschaafd gebaar van mezelf, al vind ik datzelf. Ik rol mijn slaapzak uit op het compleet doorgezakt matras wat al minimaal sinds 1960 zijn dienst doet. Naast mijn slaapzak heb ik nog een beschikking over een vrolijk koeienlaken wat nog wat extra warmte moet brengen. Nadat ik mij riante slaapplek heb opgezet, herpak ik mijn tas voor de klim vannacht. Ik doe een uitgebreide check, want je wil niet halverwege op de berg diezelfde ezel zijn als ik een paar uur geleden was met mijn ijsbijl situatie. Na content te zijn met mijn bepakking gaan we om 17:00 uur aan tafel voor het avondeten. Als voortje een eeuwenoud recept, Ecuadoraanse aardappelsoep, als hoofdgerecht pasta pesto (mijn tweede pasta vandaag) en na een plak ondefinieerbaar stuk taart. Wederom schuif ik alles in recordtempo naar binnen, ondanks dat ik bijna geen eetlust heb. Vriendelijk vraag ik de huisbaas naar de wc en hij verwijst me naar buiten. Op nog geen 20 meter van het gebouw staat een klein gebouwtje. Het is stervend koud als ik naar buiten loop en het moment dat ik de riante wc voorziening bereik, zijn de beheerders net de grote 200 liter excrement opvang bakken aan het legen. Ik ga acuut over mijn baard van de narigheid die ik uit deze enorme mensensoep pan zie komen. Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen en doe mijn plasje in de baños en heb nog geluk dat mijn pielefluit er niet vanaf vriest.

Met gepaste stilte open ik de deur naar de slaapzaal en wikkel mijzelf, compleet gehuld in kleren, in mijn snurkzak. Het is echt ijskoud en slim als ik ben heb ik een van mijn waterflessen gevuld met warme thee die mij als een kacheltje warmhoud. Ik kan zo ook mijn aandacht verleggen van mij onderkoeling naar de prettige warmte van het kleine flesje. Ik ben zo bizar zenuwachtig voor het onbekende wat mij te wachten staat dat ik mij probeer te focussen op mijn ademhaling en mezelf in een soort rust trance tracht te brengen. Het lukt aardig en val na een uur in slaap. Na 30 minuten schrik ik angstig wakker. Als een kudde bizons trappen een paar gidsen en hun klanten de deur open en gaan ook in snurk positie liggen. De stemming van de zaal veranderd van mijn eerdere rustige meditatieve staat naar een broeiende mannen indut hal. Nadat iedereen zich geïnstalleerd heeft, vind ik het verrassend stil en zijn er geen snurk uitschieters die de boel verstoren. Na zo’n 10 minuten komen de eerste symptomen van rusten op 4800 meter ten tonele. De druk die deze hoogte op het menselijk lichaam uitoefent, manifesteert zich vooral op het darmgebied. Bergbeklimmen maakt je helemaal mens en er is geen schaamte. Iedereen voelt zich slecht op deze hoogte en waar je normaal de moeite zou nemen om een klein scheetje in te houden is dat met deze druk onmogelijk. Nog geen 50 minuten geleden lag ik vredig in mijn slaapzak de minuten af te tellen voordat ik de mega puist op moest, maar reeds is mijn focus volledige verlegd naar een scheten concert. Elke darmbeweging, pres, kramp en anale ontluchting vormt zich als een ware symfonie. Ik moet er best een beetje om lachen. Niemand kan er wat aan doen, maar ook iedereen laat het compleet gaan. Ik maak een klassiek scheten concert mee en vind het prachtig.

Van cht slapen komt het er niet van, door een mix van adrenaline, zenuwen, kou en een tekort aan zuurstof doe je eigenlijk geen oog dicht. In rap tempo tikt de tijd weg en voordat ik het weet is het 12 uur ‘s nachts. Het moment suprême is daar en voelt surrealistisch. Maanden heb ik naar dit moment toegeleefd en het gaat nu toch echt gebeuren. De rest van de klimmers die ook deze nacht omhoog gaan zijn al vertrokken en Anton en ik zijn de laatste die richting de top vertrekken. Ik vraag Anton of het nodig is om een thermobroek aan te doen, hij kijkt vluchtig naar buiten en besluit voor mij dat dit niet nodig is. Met enige aarzeling neem ik zijn advies aan, en kleed mij verder aan. Ik heb uiteindelijk 3 lagen aan waarvan de buitenste wind en waterdicht zijn. Om mijn klimschoenen (dit zijn speciale schoenen waar stijgijzers onder kunnen om jezelf in ijs en sneeuw te kunnen prikken en vastzetten) bevestig ik nog een paar sneeuw beschermers die de bovenkant van mijn schoenen tegen sneeuw beschermen en alles zo droog moet houden. Dit keer ben ik mijn ijsbijl niet vergeten en check nog een keer of ik alles heb voordat ik straks weer 200 extra meter op en neer moet. Ik drink beneden een kop thee en tegenover me komt een Engelse jongen van een jaar of 30 zitten. Hij vertrekt ook elk moment en drinkt zijn laatste slokken chocomel. ‘Hi, Im Darren, you are going up as well?’ Ja natuurlijk gekkenhuis, denk je dat ik hier voor de lol midden in de nacht in deze ijshut zit? Hij vraagt me of ik ook de crevasse (een eindeloze diepe spleet in de gletsjer) rescue training heb gedaan. Het heeft even een paar seconden nodig voordat de impact van zijn vraag echt bij me binnen komt. ‘Heb ik deze training nodig gehad, vraag ik mezelf af. Voordat ik überhaupt een antwoord kan geven, voegt hij nog even toe dat er 4 weken geleden nog iemand in een crevasse is gedonderd, 3 mensen heeft meegesleept en er 1 persoon door de engelen is opgehaald. Ik kan hem wel vermoorden dat hij mij, 5 minuten voordat ik naar boven moet, mij van dit nutteloze nieuws voorziet. Het zorgt er wel voor dat ik nog meer twijfel heb over waar ik toch in hemelsnaam aan begonnen ben. Ik negeer hem verder en zeg tegen Anton dat ik er klaar voor ben. Goed ingepakt, warme buik van de thee en ongekend gemotiveerd is het zover, we gaan ervoor.

De eerste stappen zijn gezet, het is helder, maar voelt meteen alsof ik een vrieskist stap. De klim vindt ‘s nachts plaatst om 2 redenen, de kans is dan het minst de massieve gletsjer beweegt met gevolg dat er ijs afbreekt en naar beneden valt of zich nieuwe spleten onder de sneeuw vormen. De andere reden is dat het weer met deze kou het zorgt voor een lage kans op onweer. Onweer op een berg is voor bergbeklimmers extreem oncomfortabel omdat je met je ijsbijl en stijgijzers een super ontvanger voor bliksem bent. We starten direct in de sneeuw en de helling is al meteen van een zeer intensieve graad. Tussen mij en Anton zit een touw van 10 meter geknoopt. Dit touw moet constant onder spanning blijven, want mocht Anton of ik in een crevasse vallen, dan kan je direct regeren door jezelf bovenop de ijsbijl te laten vallen en hopen dat je niet beide in het niets verdwijnt. Net als 2 dagen geleden probeer ik in een cadans te komen met mijn stappen, hartslag en ademhaling. We hebben meteen een goed tempo te pakken en na een snelle 45 minuten bereiken we de gletsjer. Hier komende we direct al een groep tegen die veel eerder vertrokken is en waar de gids bij iedereen de stijgijzers om aan het doen is. Anton knikt verwerpend richting de groep en heeft mij 2 dagen geleden de opdracht gegeven te leren om in het donker zo snel mogelijk mijn stijgijzers om te doen. Je wil op 5000 meter hoogte met -8, zo kort mogelijk stil staan. Zolang je in beweging blijft, houd je jezelf relatief warm. Daarnaast zei hij dat het ook extreem dom over komt, als je terug bent van zo’n expeditie en iemand vraagt je thuis wat die ijzeren punten onder je schoenen zijn, je moet antwoorden; ‘Geen idee, die hebben mijn gids onder mijn voeten gebonden’ Ik heb medelijden met deze groep, die het nu al zichtbaar koud hebben. Na een korte stop van 3 minuten vervolgen Anton en ik onze tocht naar boven. Het is pikdonker en ik merk duidelijk dat hoe hoger we komen, de stappen zwaarder worden door het tekort aan zuurstof in de lucht. Ik voel me eigenlijk nog best prima en probeer zoveel mogelijk mij te concentreren op elke stap die ik neem. Af en toe kijk ik snel om me heen en realiseer ik me dat ik echt aan de goden ben overgeleverd. Een gemiddelde zwarte pieste verbleekt bij de helling van de sneeuwvelden waar we doorheen kruizen en de crevasses die wij oversteken zijn zo groot en breed als de A2. Zelf vind ik dat het qua tempo redelijk gaat, echter voel ik mijn neus, voeten en handen niet meer. Het is echt heel koud en zeg tegen Anton dat we gewoon door kunnen blijven gaan, er zit nog wel wat energie in, maar merk dat als we maar 30 seconden stil staan, ik meteen extreem afkoel. Het voelt alsof we echt al een behoorlijk tijd aan het klimmen zijn en we zouden nu toch wel een beetje in de buurt van de top moeten komen, maar elke keer als we wat voortgang hebben gemaakt, blijft voor mijn gevoel de top even ver weg. Ik kijk op mijn horloge en zie dat we op 5570 meter zijn gekomen. Nog 400 metertjes Max. De planning is om rond 06:00 (zonsopgang) op de top te zijn en heb expres mijn horloge alleen op hoogte stand staan en niet op de tijd, een kronkel in mijn hoofd dacht dat ik hierdoor gedemotiveerd zou kunnen raken. De duivel op mijn rechterschouder stapt in en vraagt Anton hoe lang het is. ‘Depending on the conditions, at least 2 hours’ 2 uur nog? Alle jezus, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik het gevraagd heb en denk meteen aan de film Everest, maar meerdere mensen hun tenen en vingers kwijtraken vanwege de extreme kou. Hoe ik het voor elkaar ga boksen om nog 2 uur naar boven te klimmen?

Ik verdiep mezelf even in het ontstaan van deze challenge, denk aan Jan, waar ik het voor doe en alle mensen die mij gesupport hebben in de afgelopen maanden. Je kan niet eens terug beunhaas, je moet wel door. Ik heb weer een potje moed en energie opengetrokken en de pas zit er weer in. Voor ons klimmen op dit moment nog 2 groepen die we bijgehaald hebben. Een groep van 4 en een groep van 3. We komen terecht in een zeer groot, hoog en breed sneeuwveld en waar het gister einde middag het bij de voet van Cotopaxi extreem onweerde en regende, blijkt dat hier op deze hoogte voor een dikke halve meter verse sneeuw te hebben gezorgd. Er wordt in het Spaans wat door de gidsen heen en weer geschreeuwd en Anton en ik staan op hun aanwijzing te wachten. Ik vraag wat er aan de hand is. Dit veld waar we nu doorheen moeten is dermate groot en heeft gistermiddag zoveel sneeuw gehad dat we niet tegelijk naar boven kunnen klimmen en mogen oversteken. Op de weg terug vertelt hij pas dat hier een serieus lawinegevaar was, maar ik ben geen halvezool en snap precies wat er aan de hand is. Het gaat tergend langzaam met de 7 mensen voor ons en na 10 minuten wachten kunnen we eindelijk door. Het tempo dat we eerst hadden veranderd direct als ik merk dat we, met elke stap, diep tot aan de knieën weg zakken in de sneeuw. Mijn sneeuwbeschermers zijn zelfs niet genoeg om alles tegen te houden en waar ik al mijn voeten niet voelde, kruipt de kou nu ook richting mijn kruis. Onze vooruitgang gaat in een slakken tempo en de afgelopen 4 uur klimmen blijken een peulenschil met het afbeulwerk waar ik net aan begonnen ben. Na 5 minuten heb ik al meer energie verbrand dan de eerste 700 meter omhoog. 100 meter verder kom ik mezelf echt tegen, je wil niet meer, je kan lichamelijk niet meer, alles is koud en de top lijkt compleet buiten bereik. Ik laat een traan die zich direct veranderd in een sneeuwvlok en zich toevoegt aan de sneeuwmassa waar ik mijzelf in begeef. 2 vriendjes van me hebben ook een berg beklommen van soortgelijke hoogte en hadden mij van tevoren al gezegd dat zo’n moment zou komen. Terwijl mijn lippen barsten en ik het gevoel heb dat mijn gezicht van mijn hoofd rolt, realiseer ik me dat dat moment voor mij nu daar is. Ik zeg tegen Anton dat ik 30 seconden op adem moeten komen. Trek een bananenreep uit mijn tas en probeer die door mijn keel te duwen. Het ding is bevroren en gortdroog. Max je moet dit opeten en er nog even voor gaan, hier krijg je energie van en dan moet je in één keer door naar de top. Met mijn ijstengels pak ik mijn waterfles en wil de bevroren mini Sahara, die in mijn mond is ontstaan, weg spoelen. Uiteraard is mijn fles met water ook bevroren en zal ik het op eigen kracht door mijn slokdarm moeten persen. Wonder boven wonder lukt het en neem ik de dorst voor lief. Het is nu of nooit!

Aan het trage klimmen door de dikke sneeuw lijkt geen einde te komen, maar plots zie ik aan de horizon een lichte gloed, op hetzelfde moment passeren we het zwarte oog van Cotopaxi. Het een gigantisch stuk zwart steen, bedenkt met 5 miljard kilo ijs, wat ze Yanasacha (Black Rock) noemen waar bovenop de rand van de krater ligt. Het laatste stukje leven in me bloeit op en als we om Yanasacha zijn gestegen er blijft nog een klein stuk van 75 meter klimmen over. Metaal voelt het alsof we er al zijn. De opkomende zon schijnt nu net op de laatste treden die naar het eindstation moeten leiden. Ik knipper 3 keer met mijn ogen en zie, in mijn visie, helemaal geen mogelijkheid naar boven. Het is is stijl, loodrecht 75 meter naar de top. Hoe gaat we hier naar boven komen? De enige 2 mensen voor ons besluiten om via de rechterzijde naar de top te gaan, maar Anton heeft besloten dat de route voor ons, die mijn ogen helemaal de naam ‘route’ niet mag dragen, de beste optie is. De laatste 75 meter is het wreedste, meest energie slurpende en heftigste wat ik ooit heb moeten doorstaan. Elke stap voelde als een marathon, een boks gevecht van 20 uur, het is bijna niet uit te leggen hoe je je op zo’n moment voelt. Maar een mens kan blijkbaar veerkrachtig zijn en kennelijk altijd nog ergens een laatste schrijntje fut ergens vandaan halen. Nog 3, nog 2, 1 en mijn laatste stap naar de top is gedaan. I made it! Ik barst acuut in tranen uit van blijdschap en kan de eerste 2 minuten even niet met Anton communiceren. Mijn combinatie van uitputting, luchttekort en een theatraal tranendal moet voor een spectaculair tragisch toneelstuk hebben gezorgd. De zonsopgang is sprookjesachtig en ik begin weer lichtelijk bij zinnen te komen. Als ik om mij heen kijk ik zie ik alle grote vulkanen van meer dan 4000 meter hoog boven het wolkendek uitkomen. Voor mijn een mega krater van 300 meter breed die rustige zijn stoom afblaast. Mijn hoofd creëert evenveel stoom als de Cotopaxi en als realiseer waar ik ben, kom ik direct tot het oordeel dat de barre tocht het allemaal waard was. Ik heb werkelijk nog nooit zo’n mooi uitzicht gezien en het besef van bijna een jaar zelftransformatie en het toeleven naar dit moment komt allemaal tegelijk binnen. Het is een emocluster die mijn hoofd doen spinnen. In de verte zie ik de Reventador vulkaan, en alsof moeder natuur mijn wil bedanken voor mijn inzet, barst deze op dat moment uit met een gigantische pluim rook. Het maakt het de ervaring compleet. Dit is de piek van mijn leven en probeer de tijd te nemen om het allemaal even een plekje te geven. De zon warmt mijn lichaam een kleine beetje, geef Anton een dikke knuffel en bedank hem voor deze magische ervaring.

Van dit uitzicht zou ik wel dagen van kunnen genieten, maar na 20 minuten op bijna 6.000 meter met -12, moet ik realistisch zijn en moeten we terug. Ik wil veilig naar beneden. Anton vraagt mijn aandacht en geeft aan dat de meeste ongelukken op de weg naar beneden gebeuren. Mensen halen de top, zijn euforisch en fysiek op, hier gaat het meestal mis. Ik probeer mijzelf in mijn emotionele staat toch bij elkaar te rapen en start de tocht naar beneden. Tijdens de afdaling heb ik de tijd om van de prachtige omgeving te genieten, die wij in het donker naar boven zijn geklommen. Zowel adembenemend, maar ook angstaanjagend mooi is deze plek op aarde. Het is maar goed dat we in het donker naar boven gegaan zijn, anders was ik al lang omgedraaid. Na 3 uur geconcentreerd dalen zijn we weer op 4800 meter en staat er in de refuge een beker coca thee voor mij klaar. Ik sta stijf van de adrenaline en probeer te beseffen wat er de afgelopen 9 uur heeft plaats gevonden. Als bizarre verassing zijn Jan en mamma naar Ecuador gevlogen om mij op te komen halen en zitten ze in een Hacienda aan de voet van de Cotopaxi. Ik vraag Anton om mij daar af te zetten en na een uur rijden komen we daaraan. Afwachtend en uitkijkend op de Cotopaxi zie ik ze zitten. Ik loop naar binnen en sluit ze in mijn armen, alles valt hier op zijn plek samen. Ik ben veilig thuis en piek nog een keer, maar nu samen met hun op een andere hoogte.

Ik wil iedereen bedanken voor alle support die ik in de afgelopen maanden het gekregen. Het is hartverwarmend om te zien hoe dit project en de hele situatie met Jan zijn ziekte door zoveel familie, vrienden, kennissen en collega’s is gedragen en hoe het mensen heeft aangezet om ervaringen met elkaar te delen. Hierdoor kan ik, maar ook vele anderen een positieve draai geven aan een situatie die helaas niet zo positief is. Het heeft mij veranderd, volwassener gemaakt en ben met de mensen om mij heen hechter en intensiever gaan leven. Nogmaals iedereen bedankt voor jullie liefde en alle donaties die dit project heeft mogen ontvangen of voor de mensen die nog doneren. De eindstand van de donaties is 17.542,-, Dat is al een bizar bedrag en had nooit durven dromen dat dit haalbaar was. 

Helaas is onze lieve Jan op 7 december 2020 overleden. 

Liefs,

Max