200 km op de Weissensee

op weg naar de 200 km. 5e blog: de tocht!

Blog 5: De tocht.

Het is 3 februari, de grote dag!!

We staan om 05.00 uur op. Degene die willen, kunnen ontbijten met pasta want er is nog genoeg over van gisteravond. Ik had genoeg spaghetti gemaakt om een heel weeshuis te voeden.

Om 06.00 uur rijden we in het pikkedonker over de bergweggetjes met haarspeldbochten naar de Weissensee. ‘We’ zijn onze vrienden Marina en Ton met hun neefje Rens (14 jr.) en Leontine (mijn vrouw). Marina en Leontine zijn onze supporters vandaag. Rens en Ton hebben als doel de 100 km te rijden. Rens omdat hij nog jong is en Ton omdat zijn voorbereiding niet naar wens verliep. In het veld van de Weissensee-rijders, waar sommigen 2x in één week de 200 km rijden lijkt de 100km niet veel, maar het is wel zeker een topprestatie!

Spanning in de auto. Zou de voorbereiding voldoende zijn geweest? Gisteren hebben we een proefrondje gereden op het ijs en dat was niet best. Veel gaten en scheuren en op sommige plekken voelde het als schuurpapier. Het zal vandaag niet veel beter zijn..

De dames zetten ons af en gaan een parkeerplekje zoeken. Wij haasten ons naar de grote tent om de laatste zaken aan onze outfit te regelen. Toch nog stress, maar we redden het nipt. Om 06.45 uur staan we in het startvak. De spanning is voelbaar en om 07.00 uur valt het startschot.

Een bonte stoet met lichtjes (de meeste rijders hebben een lampje op hun hoofd om de gaten en scheuren beter te kunnen zien) trekt door het donkere besneeuwde landschap. Rens en ik rijden samen de eerste rondjes. Om en om rijden we op kop. Na 2 rondjes stoppen we bij de fouragetafels waar warme sportdrank, thee, fruit, krentenbrood met kaas etc. staat. Marina en Leontine vangen ons daar op, de BIKKELS. Zij gaan de hele dag, op deze koude plek ons ondersteunen. Een jonge dame achter de tafel met thee vraagt hoe het schaatsen gaat. Dan ziet ze mijn gezicht goed en zegt op strenge toon: “ da’s niet goed hè! Je ogen bevriezen, je moet een bril dragen.” Ik mompel wat terug, maar weet dat ze gelijk heeft. Ik zet mijn gewone bril op, drink mijn thee en vertrek.

Na 6 rondjes zit Rens op de helft. Hij rijdt harder en technisch beter dan ik, maar ik moet me niet op laten jutten. Rens neemt pauze en ik ga verder. Af en toe haak ik aan bij een groepje/treintje dat langs komt. Ik heb in mijn hoofd, dat ik 24 ronden moet rijden, de helft van het aantal ronden van Rens en Ton. Bij de fouragetafel na 12 ronden vertel ik Leontine, dat ik het waarschijnlijk niet ga halen binnen de tijd. Van af nu ga ik het ronde voor ronde bekijken.

Rond mijn 16^e ronde wordt tot mijn verassing en blijdschap de baan schoongeveegd. Hierdoor zijn de scheuren beter zichtbaar! Ik besluit in ieder geval 20 ronden te rijden. Wanneer ik mijn benen op trek en  iets anders laat doen dan een schaatsbeweging, merk hoe stijf ze zijn. Soms denk ik aan opgeven, maar dat is geen optie. Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik rijd voor ‘fight cancer’. Een gevecht tegen kanker kun je sowieso niet opgeven. Ik hoor de aanmoedigingen van mijn supporters, ik denk aan de mensen thuis, die mij voor ‘fight cancer’ hebben gesteund en/of via een live stream volgen, en vind de energie om door te gaan. Onderweg zie ik steeds meer rijders vallen en sommigen blijven als een dood vogeltje liggen. Enkelen worden met brancards van het ijs gevoerd worden.

Om 16.15 uur heb ik 20 rondjes gereden, nog 4! Maar wat blijkt…Leontine en Marina schreeuwen me toe dat ik nog maar 3 ronden hoef. Ik kan het bijna niet geloven! Je moet vóór 17.45 uur aan ronde 23 beginnen, anders word je van het ijs gehaald. Maar dan kan ik het wèl halen, al moet ik de laatste ronde kruipen!

In mijn laatste rondjes kan ik gelukkig aanhaken bij een paar groepjes, en in de allerlaatste ronde  staan bij elke bocht Leontine, Marina (met spandoek), Rens en Ton (die inmiddels hun 100 km erop hebben zitten) mij luidkeels aan te moedigen. Dit geeft zoveel kracht!!

Na 10 uur en 41 minuten ga ik door de finish en val Leontine in de armen. Ik ben zo blij, ik kan wel janken……

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor de steun aan ‘fight cancer’ en aan mij.

Jullie zijn groots!!!!

op weg naar de 200 km. 4e blog: de laatste trainingsloodjes

Blog 4: De laatste trainingsloodjes.

Ik wilde zeker 3x in de week trainen. Ik had een 10 knippenkaart bij de sportschool gekocht en een 10 knippenkaart bij de Uithof. In de sportschool kon ik aan krachttraining en Spinning (keihard fietsen waarbij je geen meter vooruit komt) doen. Dat is lekker als het buiten hard regent. Althans dat had ik leuk bedacht. Voor Spinning moest je reserveren en wel het liefst een week van te voren. Elke keer  wanneer ik online in het reserveringsschema keek, was alles al lang volgeboekt en bestond er zelfs een wachtlijst. Dus de eerste weken deed ik wel krachtraining, maar moest ik de Spinning maar zelf verzinnen op een Spin-fiets in de cardio-ruimte.:(  Doordat ik aan de praat kwam met een dame, die ik kende van het spinnen van een paar jaar geleden, kwam ik erachter dat je gewoon jezelf op de wachtlijst moet plaatsen omdat er veel spinning ‘liefhebbers’ niet komen opdagen. Zo zat, vanaf half december het trainen er lekker in, maar het spinnen begon voor mij pas vanaf januari.

Ik wilde elke week een keer schaatsen, en dat kon ik dan afwisselen met hardlopen, fietsen, sportschool en  de glijplank, afhankelijk van het weer en waar ik zin in had.  Voor de niet-schaatsers is de glijplank misschien niet bekend. Het is een plank met twee opstaande zijkanten, die werd geïntroduceerd door Eric Heiden (Schaatskampioen rond 1980) en waarop je de schaatsbeweging in je huiskamer perfect kunt imiteren terwijl je T.V. kijkt. Een paar skisokken aan en gáááááán……lekker droog schaatsen.

Het doel van de training was gericht op het lang kunnen volhouden van een lage intensiteit van bewegen. En daar bedoel ik mee, dat ik met een niet te hoge hartslag (zo’n 120 sl/min.) ongeveer 11 uur achter elkaar kan blijven schaatsen. Ik hoop er namelijk tussen de 10 en 11 uur over te doen. Dat betekend dat ik met 20 km/uur moet schaatsen. Als ik dit opschrijf word ik toch wat nerveus en twijfel of ik dat wel ga halen….

Om mijn conditie hiervoor op peil te krijgen ís het wat lastig om 11 uur achter elkaar op de Uithof te schaatsen, dus heb ik verschillende sporten op één dag gecombineerd. Dit heb ik de afgelopen 3 maanden zo opgebouwd dat ik eind januari een laatste uitputtende trainingsdag zal hebben waarop ik 6-7 uur achter elkaar bezig zal zijn.

En 3 februari is het dan zo ver!!! Mijn Startnummer 7083 heb ik vorige week binnen gekregen. Om 07.00 uur starten we als alles goed gaat. Dan is het nog donker en dat is best spannend. Veel zal afhangen van het weer en de ijskwaliteit, dus of ik de 200km ga halen blijft een vraag………

 Maar ik ga mijn best doen en houd jullie op de hoogte.

Mocht je zelf de tocht live willen volgen, dan kun je dat doen via de volgende link https://www.weissensee.nl/volgenenuitslagen/#deelnemer-volgen

Alvast bedankt voor de steun aan Fight Cancer en de vele lieve berichtjes die ik van jullie heb gehad!!!

op weg naar de 200 km. 3e blog

Blog 3: ‘De Osteopaat’.

Omdat ik wat kleine blessures had, zoals een gevoelige knie en een stekende schouder, wilde ik eind september een  check-up van mijn lichaam laten doen. Er is geen ontkomen aan dat alle gewrichten toch wel ‘geluid’ beginnen te maken wanneer je de 64 jaar gepasseerd bent.

Mijn dochter adviseerde mij eens langs te gaan bij haar osteopaat. Zij was erg te spreken over het resultaat. Zoals jullie wellicht weten, ben ik redelijk eigenwijs en doe ik de dingen liever op mìjn manier. Maar goed een check-up en wat advies zou zeker geen kwaad kunnen.

Zo kwam het dat ik eind september dubbelgevouwen op een behandeltafel lag. “En of ik het erg vond dat er ook af en toe wat ‘gekraakt’ zou worden”. De Osteopaat was een jonge vrouw, die mij vertrouwen inboezemde door de manier waarop ze sprak over bewegen en het lichaam. Zo klein als ze was presteerde ze het, nadat zij mijn eerst in een knoop had gelegd, alle lucht uit mijn lichaam te persen, waarbij ik regelmatig een kleine ‘knak’ ervoer. Driekwartier later was ik van top tot teen geknakt en gestreched, maar liep als herboren de behandelkamer uit. Ook had ik wat advies meegekregen om bepaalde spiergroepen extra te trainen, zodat ik daar profijt van zou hebben op de Weissensee. Voor begin november maakte we de volgende afspraak.

Om elke gelegenheid aan te grijpen als extra beweging, besloot ik begin november met de fiets naar de osteopaat te gaan. Mooi ritje naar Rotterdam. Het plan was rustig heen te rijden, de behandeling te ondergaan en hoog tempo naar huis te fietsen. Van dat rustig heen fietsen kwam echter weinig terecht. Door een fikse tegenwind en onverwachte weg-opbrekingen in Rotterdam, moest ik alsnog op de pedalen. Hoogrood en flink bezweet kwam ik precies op tijd de wachtruimte inlopen, waar ik al werd opgewacht. Ik dacht aan de komende fysieke omstrengelingen die gepaard gaan met de behandeling en excuseerde opgelaten voor mijn oververhitte staat van zijn. De osteopaat verblikte of verbloosde er niet van en begon aan haar werk.

Wederom verliet ik na driekwartier licht als een veertje de behandelkamer. Het terugfietsen viel echter zwaarder dan verwacht. De volgende keer, in januari vlak voor de Weissensee tocht, ga ik toch maar weer met de auto…

Helaas had ik van deze behandeling niet zoveel profijt als ik had gehoopt. Dat kwam doordat ik kort na de behandeling een druivenrank uit mijn tuin had gespit. Deze had ik aan mijn zus beloofd, die een volkstuin heeft waar de druif beter tot zijn recht zou komen. Door in een wat ongelukkige houding te staan scheppen, had ik mijn rug verrekt. Mijn zelfbeeld van ‘vieve iets oudere’ werd gelijk gereduceerd tot stok oude vent. Ik moest mijn handen op mijn knieën zetten om te gaan zitten of overeind te komen. Zo was mijn eerste schaatstraining op de uithof nog niet echt een succes en was ik blij dat ik na een klein uurtje van het ijs kon stappen.

Weer wat geleerd: niet gaan spitten vlak voor mijn tocht op de Weissensee!

op weg naar de 200 km. 2e blog

Blog2:

Nu ik dit schrijf, speelt het niet meer zo, maar Corona kwam bij mij eind augustus ook nog even langs.

Ik had er niet veel last van op wat verkoudheidsverschijnselen na, maar tijdens een schilderklus merkte ik wel dat ik het super lekker vond om te gaan zitten. Toch wat minder energie! En misschien was mijn concentratie ook niet helemaal top. Dat bleek bij het schilderen van een dakrand. Ik stond  op een iets hogere huishoudtrap dan normaal. Ik had dat stuk dakrand al meerdere keren behandeld en wist dat de ondergrond (gras) niet helemaal effen was. Door niet zorgvuldig de trap te plaatsen, zakte een trappoot weg. Ik probeerde me vast te pakken aan een plastic bakje wat bovenop de trap was gemonteerd, maar trok dat los. Hierdoor klapte ik achterover en kwam van zo’n 2 meter hoogte plat op mijn rug. Gelukkig in het gras. Gevolg: een paar gekneusde ribben. Hierdoor ook weer even niet kunnen trainen, maar zoals ik al eerder zei: ‘tijd genoeg, maar dan moet het 'echte' trainen zo langzaam aan wel gaan gebeuren’. Eigenlijk had ik nog helemaal geen klagen. Een van mijn reisgenoten, die ook in februari zou gaan rijden op de Weissensee had net tijdens een schaatstraining zijn elleboog gebroken. Het moest geopereerd worden en de Weissensee rijden was voor hem niet meer haalbaar.

Vanaf half november ben ik voor het eerst gaan schaatsen op de Uithof. Tot die tijd had ik door het mooie weer steeds buiten kunnen trainen met lopen, fietsen en skeeleren. Lopen en fietsen kan natuurlijk altijd, maar skeeleren met een nat wegdek is een no-go! Door naar de Uithof te fietsen, daar te schaatsen en terug naar huis te fietsen, kon ik nu eenvoudig de tijdsduur van de training verlengen. 

Nu zit ik op de goede weg qua training en begint het steeds meer te kriebelen al is de 10-11 uur onafgebroken bewegen nog wel ver weg….

op weg naar de 200 km. 1e blog

Blog 1  :

Rustig aan beginnen met trainen dacht ik. Vanaf de zomer vakantie (juli ’22) ben ik begonnen met rustig aan opbouwen van lopen, fietsen en skeeleren. Een trainingsschema gemaakt, waarbij de nadruk zou komen te liggen op duursport, uithoudingsvermogen. Het hoeft niet intensief te zijn, maar ik moet het wel lang vol kunnen houden. Een hartslag van rond de 120 sl/min is mooi. En dat dan opbouwen naar 8 uur op een dag.  De tocht op de Weissensee zal zo’n 10-11 uur gaan duren.

Ik dacht alle tijd te hebben om op te bouwen, maar dat valt in de praktijk toch altijd tegen en gaat de tijd sneller van verwacht. Zeker wanneer er wat blessures oppoppen.

De eerste tegenvaller ontstond begin augustus tijdens het skeeleren. Door een weg-opbreking moest ik een andere route kiezen en benaderde een tunneltje onder de weg door van een kant, die ik niet eerder had genomen. Doordat de weg naar beneden liep, kreeg ik ondanks mijn poging te remmen, te veel vaart en moest een meer dan haakse bocht nemen. Dat is normaal goed te doen door meer vaart te maken, maar ik aarzelde. En dan gaat het fout. Ik leunde van schrik naar achteren (weer fout) en zag dat ik de bocht niet zou halen. Ik verloor mijn evenwicht en knalde met mijn kaak op de stoeprand. Gelukkig had ik wel een helm op, maar ik was toch even groggy . Verschrikt keek ik rond of iemand het gezien had. Gelukkig, niemand. Wat schaafwonden op gezicht, handen, armen en knieën. Ik kon gelukkig nog skeeleren, maar besloot wel terug naar huis te gaan.

Thuis bleek mijn ene hand de klap ook opgevangen te hebben, want ondanks mijn hand-, polsbeschermer lag die aardig in de kreukel. Een kneusde vinger en duim. Kauwen was een paar weken zeer moeizaam. Het leek wel of mijn kiezen loslagen en mijn jukbeen gespleten was. Gevolg: een paar weken uit de running om te trainen. Eerst maar eens rustig herstellen. Toch tijd genoeg😊